Rzut okiem na architekturę

Jak wspomnieliśmy we wstępie, pierwsze dwurdzeniowe procesory wyobrazić sobie można jako dwa rdzenie obecnych układów w jednej obudowie. W przypadku dwurdzeniowych układów Intela, oznaczanych kodowo nazwą Smithfield, mamy zatem do czynienia z dwoma rdzeniami Pentium 4. Układy dzielą się na dwie grupy: przeznaczone dla typowych użytkowników procesory Pentium D (zauważcie brak cyferki "4" w nazwie) i procesory dla użytkowników najbardziej wymagająych (w tym graczy) - układy Pentium Extreme Edition (tu także nie ma już cyfry "4").

Pentium D i Pentium Extreme Edition wyposażone są w dwa rdzenie Pentium 4 Prescott. Każdy rdzeń wyposażony jest we własny, kompletny zestaw jednostek wykonawczych i 1 MB pamięci podręcznej poziomu drugiego. Jest tu jednak wąskie gardło: szyna systemowa. Oba rdzenie muszą się dzielić ze sobą tą samą szyną, która w przypadku nowych układów pracuje z efektywną częstotliwością 800 MHz (w trybie Quad Pumped Bus), a więc ma przepustowość 6,4 GB/s. Za dostęp obu rdzeni do szyny systemowej odpowiada specjalny przełącznik, zwany arbitrem. Odpowiada on za równe "obdzielanie" obu rdzeni dostępem do szyny FSB tak, by nie dochodziło między nimi do konfliktów.