OnePlus One – test. Chiński smartfon najwyższej klasy za rozsądne pieniądze

Mieszkańcy Polski muszą sobie radzić z jeszcze jednym: nawet jeśli już dostaną upragnione zaproszenie, to w sklepie internetowym OnePlus nie da się wybrać bezpośredniej wysyłki do naszego kraju, więc albo trzeba mieć znajomych za granicą, albo korzystać z płatnych usług firm pośredniczących, takich jak Mailboxde.com. To dodatkowo komplikuje kwestie związane ze sprawami gwarancyjnymi. OnePlus teoretycznie pokrywa koszty przesyłki uszkodzonego sprzętu, ale jest oczywiste, że nie odbiera telefonów z krajów, w których nie sprzedaje swojego produktu. Haczyków jest więc tu całkiem sporo, dlatego po przeczytaniu tych akapitów zapewne zadajecie sobie pytanie o to, czy ten smartfon jest wart takiego kombinowania. Przekonajcie się sami.

Właściciele firmy zapewniają, że niską cenę OnePlus One osiągnięto nie przez obniżanie jakości podzespołów, lecz dzięki obcięciu kosztów związanych z marketingiem, kosztów dystrybucji (dlatego sprzęt jest dostępny tylko przez internet i można go kupić jedynie w taki bardzo specyficzny sposób) i... własnego zarobku. Otóż twórcy urządzenia ponoć nic na nim nie zarabiają i zamierzają przez najbliższe 2 lata skupić się na kreowaniu marki. Nie wiemy, czy te stwierdzenia są w stu procentach prawdziwe, ale musimy przyznać, że faktycznie trudno się tu dopatrzyć jakichkolwiek oszczędności, i to nawet w takim elemencie jak opakowanie.

Rzadko piszemy o pudełkach od sprzętu testowanego na naszych łamach, bo od pewnego czasu właściwie nie ma o czym. Są przeważnie małe, nieciekawe i ostatnio modnie jest robić je z materiałów po recyklingu, co może i ma duży sens, lecz nie zapewnia przykuwającego wzrok rezultatu. OnePlus One jest pakowany w sposób godny urządzenia najwyższej klasy, co już zapewne zauważyliście na powyższych zdjęciach. Całość jest biało-czerwona, prosta i elegancka. Tu trzeba coś wyciągnąć, tu otworzyć, a tam pociągnąć – niby nic szczególnego, ale rozpakowywanie zestawu sprawia sporo frajdy i jest niczym rytuał, który ma choć trochę wynagrodzić te wszystkie trudności związane z zakupem. Bardzo fajne jest też to, że pomyślano nawet o wyglądzie... kabla USB i szpikulca służącego do wysuwania szufladki na kartę SIM:

Płaski, czerwono-biały kabel z opaską ułatwiającą zwijanie go i metalowa „wykałaczka” chowana w czerwonym, elastycznym etui, które można przypiąć do kluczy, też nie są czymś absolutnie nadzwyczajnym, jednak... kreatywność większości projektantów najdroższych smartfonów kończy się przeważnie na zastosowaniu białej ładowarki i białego kabla USB. To ci dopiero polot... A tutaj widać, że ktoś naprawdę się przyłożył i chciał, aby nabywca OnePlus One poczuł się wyjątkowo. No dobrze, dość już o kanałach sprzedaży, cenach i pudełkach – czas wziąć telefon do ręki i zacząć testy.

OnePlus One – wygląd, budowa i specyfikacja

OnePlus One należy do szybko rosnącego grona 5,5-calowców. Dla jednych są to już phablety, dla innych – jeszcze smartfony z duży ekranem, a jeszcze inni nie interesują się takimi podziałami i zwyczajnie cieszą z ogromnej powierzchni roboczej. Zmierzamy do tego, że jest to po prostu duży telefon – większy od LG G3, dłuższy od Samsunga Galaxy Note 3 Neo (ale węższy). Sprzęt o takich gabarytach trzeba lubić, lecz jeśli już należysz do tych, którym odpowiada, to wiedz, że OnePlus One Cię nie zawiedzie, bo jest to naprawdę porządne połączenie szkła i plastiku.

Front jest jakby dwupoziomowy: szklana tafla ekranu jest odrobinę mniejsza od powierzchni obudowy, przez co sprawia wrażenie, jakby wystawała ponad tę powierzchnię i była otoczona srebrną ramką. Wygląda to dobrze i ciekawie, ale ma jedną wadę: w powstałych w ten sposób zakamarkach lubi się gromadzić kurz i brud. Bardzo wyjątkowa jest tylna klapka. Otóż 64-gigabajtowa wersja tego gadżetu jest czarna i powierzchnia tyłu przypomina w niej swoją fakturą zamsz. Pierwszy raz spotykamy się z takim wykończeniem, ale bardzo szybko je polubiliśmy za nietypowość i – przede wszystkim – walory praktyczne, bo się nie ślizga ani nie widać na nim rys. Komu bardzo nie odpowiada fabryczny „zamsz”, ten niedługo będzie mógł kupić tylną klapkę z... bambusu. Ogólną jakość wykonania oceniamy bardzo wysoko, bo wszystko jest tu idealnie spasowane, bardzo sztywne i zbudowane z dobrych materiałów. Może wolelibyśmy, aby rogi były bardziej zaokrąglone, co uczyniłoby sprzęt poręczniejszym; LG G3 leży w dłoni wygodniej i na wielu zrobi lepsze pierwsze wrażenie, jednak wyjmując OnePlus One z kieszeni, nie trzeba się go wstydzić, bo nie czuć od niego „taniochy”.

Inne interesujące rozwiązanie zastosowano w przyciskach systemowych. Wiemy, że tego nie widać na zdjęciach (po wzięciu telefonu do ręki – też nie), ale pod ekranem znajdują się trzy podświetlane płytki dotykowe, służące do poruszania się po systemie (od lewej są to przyciski: menu kontekstowego, domowy i cofania). Co w tym interesującego? To, że w ustawieniach urządzenia można je wyłączyć i aktywować Androidowe przyciski ekranowe. Nie do końca wiemy po co, ale wyboru nigdy za dużo, prawda? Z drugiej strony nadmiar czasu można było wykorzystać na lepsze dopracowanie tych bardziej namacalnych przycisków. Znajdujące się na prawym boku regulacja głośności i wyłącznik są trochę zbyt małe, przez co czasem trzeba się trochę nagimnastykować, aby z nich skorzystać. Pozostałe warte wzmianki elementy to wyjście słuchawkowe na górze, port mikro-USB i dwa głośniki na dole oraz szufladka na kartę mikro-SIM wysuwana z górnej części lewego boku.

Bardzo intensywnie szukaliśmy w budowie OnePlus One czegoś, co moglibyśmy wytknąć. Naciskaliśmy obudowę, skręcaliśmy, wyginaliśmy, przyglądaliśmy się jej z każdej strony, szorowaliśmy ją... i nic. Nie jest to smartfon, który mógłby rywalizować stosunkiem rozmiaru ekranu do gabarytów obudowy z LG G3, a wykorzystanym materiałom daleko do wyrzeźbionego i wypolerowanego metalu HTC One, lecz i tak jest to naprawdę solidny sprzęt, który jakością wykonania zrobił na nas korzystniejsze wrażenie niż na przykład... wszystkie Samsungi Galaxy Note. Nie żeby to było jakieś niesamowite osiągnięcie, po prostu chcemy podkreślić, że nawet droższe urządzenia nie muszą zapewniać lepszej.

CyanogenMod 11S, czyli inna twarz Androida

Producenci smartfonów z Androidem mają sporo swobody w modyfikowaniu wyglądu i działania systemu operacyjnego. Niektórzy w pełni korzystają z tych możliwości i tworzą swoje nakładki systemowe (tak robi m.in. Samsung, LG, Sony i HTC). Inne firmy nie chcą poprawiać zbyt wielu rzeczy po Google i zachowują podstawowy wygląd i standardową funkcjonalność „robocika” (tak robi ostatnio Motorola). Twórcy OnePlus One wybrali jeszcze inną drogę: zlecili przygotowanie oprogramowania komuś innemu. Otóż za poprawne działanie tego gadżetu są odpowiedzialni ludzie tworzący na co dzień nieoficjalne, zmodyfikowane wersje Androida do różnych popularnych smartfonów, tylko że tym razem zostali oficjalnie do tego zatrudnieni i mają pełne wsparcie OnePlus. Wcześniej na podobny pomysł wpadła firma OPPO (będąca, a jakże, jednym z głównych inwestorów OnePlus) i spotkał się on z ciepłym przyjęciem ze strony zaawansowanych użytkowników.

Zanim przejdziemy do dokładniejszego opisu pewnych elementów tego oprogramowania, zapewne przyda się małe wyjaśnienie, czym w ogóle jest CyanogenMod i dlaczego warto go użyć. Jak wspominaliśmy chwilę wcześniej, Android jest bardzo elastycznym systemem. To jedna z jego najważniejszych cech, sprawiająca, że gdy weźmie się w ręce telefony dwóch różnych marek z Androidem 4.4, oczom mogą się ukazać dwa zupełnie różnie wyglądające interfejsy. Po prostu Google, w przeciwieństwie do Microsoftu, daje producentom sprzętu stworzony przez siebie system (choć do jego rozwoju przyczyniają się także ludzie niezwiązani z wyszukiwarkowym gigantem) i niejako mówi „Róbta, co chceta”. Do tego w oprogramowaniu telefonu mogą grzebać nie tylko pracownicy Samsunga lub konkurencyjnej firmy, ale też ci najzwyklejsi użytkownicy (o ile mają odpowiednie umiejętności). Czasem po prostu naprawiają oni to, co zepsuli twórcy sprzętu (na przykład rozwiązują problemy z płynnością interfejsu), „odchudzają” system z niepotrzebnych rzeczy albo dodają do niego nowe funkcje, aby wszystko działało lepiej i sprawniej. Jednak istnieją grupy, które idą jeszcze dalej, bo przygotowują oprogramowanie niemal od zera, budując je na fundamencie czystego Androida. Jedną z nich jest ekipa CyanogenMod.

Rodzina alternatywnych wersji oprogramowania do smartfonów z Androidem znana jako CyanogenMod jest prawie tak stara jak sam Android. Każdy, kto się bliżej interesuje tematyką zmodyfikowanych systemów operacyjnych w smartfonach, nawet jeśli nie korzysta z tej modyfikacji, to wie, że ona istnieje, i (najprawdopodobniej) ceni tworzących ją programistów. Ci zaczynali niejako w garażu, a teraz są prężnie działającą i zarejestrowaną organizacją, przyjmującą komercyjne zlecenia, co można nazwać sukcesem. Skąd się wzięło to powodzenie? Bo „cyjan” jest rozwijany przez ludzi znających się na swojej robocie jak mało kto. Oni zjedli zęby na optymalizowaniu oprogramowania do różnych smartfonów i to doskonale widać na przykładzie OnePlus One. To prawda, że ich nieoficjalne modyfikacje bywają nie w pełni funkcjonalne i miewają błędy, ale to przeważnie wynika z tego, że producenci sprzętu często blokują dostęp do niektórych części oprogramowania przed ludźmi z zewnątrz. Wtedy ci, którzy w nim grzebią, natrafiają na mur nie do przebicia. W tym przypadku jest inaczej, bo cały projekt ma pełne wsparcie inżynierów OnePlus, a w takich warunkach pracuje się zupełnie inaczej.

To by było na tyle, jeśli chodzi o lekcję historii (tych, którzy chcieliby się dowiedzieć na ten temat jeszcze więcej i znają język angielski, odsyłamy na jedną ze stron projektu CyanogenMod). Czas na garść konkretów. Oprogramowanie OnePlus One nazywa się CyanogenMod 11S i jest oparte na czystej wersji Androida 4.4 (aktualizacja do Androida L już została zapowiedziana). Standardowo dostępne są dwie skórki: ta domyślna, bardziej „płaska”, o kwadratowych ikonkach, i druga, mająca swoje korzenie w interfejsie nowych Nexusów. Inne motywy można pobrać za pomocą specjalnego narzędzia (większość jest płatna). Najszybciej odnajdą się w tym ci, którzy mieli kiedykolwiek do czynienia z systemami tabletowych i smartfonowych Nexusów, a także nowych telefonów Motoroli, bo ingerencje w standardowy wygląd i działanie Androida są tu stosunkowo niewielkie. Lecz jak mówi przysłowie, diabeł tkwi w szczegółach. Kilka dłuższych chwil spędzonych w ustawieniach systemowych ujawnia, że CyanogenMod jest bardzo konfigurowalny i wszystkie swoje atuty pokazuje dopiero po tym, jak poświęci mu się czas i sprawdzi działanie kilku przełączników.

Najwięcej różnego rodzaju opcji jest związanych z wyglądem i działaniem szufladki powiadomień i ekranu blokady. Można tu ustawić, jakie skróty mają się w nich pojawić, w jakiej kolejności, jak ma się wysuwać szufladka, co się stanie, gdy się pociągnie za jej lewą część, a co, gdy za prawą, albo zdecydować, że przytrzymanie przycisku domowego pod ekranem będzie włączało latarkę. Jest tego mnóstwo i nie mamy zamiaru wszystkiego tutaj wymieniać, aby Was nie uśpić. Po prostu uwierzcie nam, że każdy będzie mógł dostosować zachowanie najróżniejszych elementów systemu do własnych upodobań (jesteśmy za przełączaniem odtwarzanych utworów przez długie przytrzymanie wybranego przycisku regulacji głośności!), i to w najdrobniejszych szczegółach. Choć może jest to również wada tego telefonu, bo można przy nim spędzić niepotrzebnie dużo czasu, zastanawiając się, czy po obróceniu go o 90 stopni w lewo przyciski zmiany głośności powinny zamienić się miejscami, jakby w danym momencie nie było ważniejszych problemów ;)

Bardzo fajnym „cyjanowym” pomysłem są profile. Można skonfigurować kilka takich profili, określających, co się będzie działo z telefonem po aktywowaniu wybranego. Na przykład można utworzyć profil Dom, który automatycznie włączy Wi-Fi, wyłączy dane mobilne i lekko zmniejszy głośność powiadomień, albo profil Noc, który po aktywowaniu wyciszy połączenia telefoniczne, wyłączy synchronizację danych itp. W ten sposób da się sterować wieloma zachowaniami smartfona (nawet ustawić tak, by w profilu Dom odblokowanie systemu nie wymagało wpisania hasła, a w innych – już tak). To niesamowicie wygodne i elastyczne rozwiązanie.

Dla „hardkorów” przygotowano specjalną zakładkę w ustawieniach systemu, w której można sterować wydajnością procesora. Są trzy domyślne profile działania jednostki centralnej: oszczędny, zrównoważony i wydajny. Ten pierwszy ogranicza maksymalną częstotliwość procesora do 1 GHz, drugi jest dość standardowy i pozwala CPU na ciągłe przełączanie się między 300 MHz a 2500 MHz, a trzeci ustawia na stałe 2,5 GHz. Każdy z tych profili można, oczywiście, konfigurować i zmieniać minimalną i maksymalną częstotliwość taktowania procesora, a także określać, jak szybko ma się on przełączać między kolejnymi stanami. Tak, jest to pole do popisu dla najbardziej zaawansowanych użytkowników, ale jak widać, nie przesadziliśmy, pisząc o bardzo dużej konfigurowalności tego systemu.

Reasumując, CyanogenMod 11S to zmodyfikowana wersja Androida 4.4, która na pierwszy rzut oka wygląda jak „czysty” system rodem z Nexusów, ale ma mnóstwo dodatkowych opcji pozwalających dostosować system do swoich potrzeb i jest świetnie zoptymalizowana. Nie każdemu będzie to odpowiadać, bo mniej zaawansowani użytkownicy mogą się poczuć trochę zagubieni i liczba preinstalowanych narzędzi jest niewielka, więc funkcjonalność sprzętu od razu po wyjęciu z pudełka nie jest nadzwyczajna. Jednak wszyscy ci, którzy lubią trochę „pogrzebać” w swoim telefonie i nie boją się poświęcić mu czasu, będą zadowoleni. Naprawdę jest to jedna z lepszych odmian Androida spośród tych, z którymi mieliśmy do czynienia, i pomimo swoich stosunkowo niszowo-garażowych korzeni pod wieloma względami (na przykład stabilnością i szybkością działania) bije na głowę konstrukcje takich firm, jak LG i Samsung. I piszemy to całkiem serio.

Mamy właściwie tylko jedno zastrzeżenie. Zaszyto tu funkcję wykrywania gestów wykonywanych na wyłączonym ekranie: dwukrotne stuknięcie wybudza telefon, narysowanie palcem koła uruchamia aparat, narysowanie „V” aktywuje latarkę itd. Problem polega na tym, że gesty często są wykrywane przez system, gdy smartfon jest w kieszeni, co często oznacza dziwne SMS-y pisane udem. Pomysł nie jest zły, ale należałoby to połączyć ze zbieraniem informacji od czujnika zbliżeniowego, aby uniknąć takich kwiatków.

Łącznościowe braki

Okazuje się, że jednak gdzieś te koszty trzeba było ciąć: One nie ma wszystkiego, co zapewniają czołowe modele z tego roku. Dobra wiadomość jest taka, że z każdym z tych braków da się jakoś pogodzić. Podstawy są bez zarzutu: dwuzakresowe Wi-Fi z obsługą standardu ac, LTE-A kategorii 4, czyli pozwalające pobierać dane z maksymalną szybkością 150 Mb/sek., NFC i Bluetooth 4.0. Nie ma jednak choćby nadal popularnego radia FM, bardzo przydatnego portu podczerwieni, a także jakiegokolwiek fizycznego wyjścia obrazu – ani jakiejś mniejszej odmiany HDMI, ani SlimPort, ani MHL, więc obraz na większy ekran da się przesłać jedynie bezprzewodowo, na przykład w technice Miracast. Można się trochę rozczarować również po przyłożeniu telefonu do ucha, bo jego słuchawka ma co najwyżej przeciętną głośność i w bardziej hałaśliwym otoczeniu może nie starczyć decybeli, aby dało się rozmawiać w pełni komfortowo.

Podstawowe multimedia

Na poprzedniej stronie tłumaczyliśmy, że system tego smartfona nie prowadzi użytkownika za rękę, i bardzo to widać po obsłudze multimediów od razu po wyjęciu urządzenia z pudełka. Nie ma tu żadnego zaawansowanego odtwarzacza filmów czy muzyki ani zintegrowanego klienta i serwera DLNA. Wszystkie niezbędne narzędzia trzeba zainstalować samemu, co jednym się spodoba, a innym nie. Od strony sprzętowej nic nie stoi na przeszkodzie, aby odtwarzać filmy 4K, ale od strony programowej jest już trochę gorzej.

Skoro już jesteśmy przy 4K i brakach w oprogramowaniu... Na przykład w Xperii Z2 fajne jest to, że instalowany przez producenta odtwarzacz multimediów pozwala na płynne powiększanie i pomniejszanie wycinka kadru w trakcie oglądania, co jest szczególnie praktyczne w przypadku klipów o bardzo wysokiej rozdzielczości i gdy telefon zostanie podłączony kablem do telewizora (nawet „tylko” Full HD). To sprawia, że to całe UHD w smartfonie nabiera choć odrobinę sensu, a w OnePlus One takiej funkcji brakuje.

W dziedzinie audio sprzęt w fabrycznej konfiguracji wypada trochę lepiej. Owszem, porządnego odtwarzacza i tak trzeba poszukać we własnym zakresie, lecz w systemie zaszyto rewelacyjny korektor brzmienia. Oprócz tego, że zapewnia predefiniowane zestawy parametrów brzmienia, można samemu określić długość słupków oznaczających różne części pasma, ale też płynnie zmieniać ilość basu oraz intensywność efektu przestrzennego. Żeby było ciekawiej, wszystko to można ustawiać niezależnie dla wyjścia słuchawkowego, audio podłączanego przez USB, słuchawek Bluetooth i wbudowanych głośników stereo (swoją drogą, te ostatnie grają zaskakująco dobrze i są naprawdę głośne). A jeśli to dla kogoś klęska urodzaju, może on tę funkcję całkowicie zignorować i cieszyć się znakomitą jakością dźwięku bez jakichkolwiek modyfikacji i zmiany położenia suwaków, bo OnePlus One gra znakomicie i umie wysterować nawet bardziej wymagające słuchawki nauszne. Miłośnicy porządnego audio w smartfonach powinni być zadowoleni.

Porządny 5,5-calowy ekran Full HD

Są dwie główne szkoły konfigurowania smartfonowych wyświetlaczy. Pierwsza z nich mówi, że ma być kolorowo, żywo i dynamicznie, bo przeciętny użytkownik telefonu nie musi mieć jak najlepszego odwzorowania barw, a to, co widzi na ekranie, powinno po prostu cieszyć oko, nawet jeśli nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Druga szkoła kieruje się w przeciwną stronę i próbuje osiągnąć czerwień tak czerwoną jak trzeba, zieleń tak zieloną jak trzeba i błękit tak błękitny jak trzeba – nie mniej, nie bardziej. Matryca OnePlus One idzie w tym drugim kierunku i robi to bardzo dobrze. Pierwsze partie tego telefonu miały problemy z dziwnym zafarbem (zależało to od szczęścia, a raczej jego braku), lecz wygląda na to, że teraz urządzenia są kalibrowane i odwzorowują barwy bardzo precyzyjnie, jak na sprzęt tego typu (dla bardziej zaawansowanych: mówimy tu o średniej wartości deltaE poniżej 2). Oznacza to w praktyce tyle, że wybierając kolor nowych butów w sklepie internetowym, na ekranie widzimy dokładnie to, co dostaniemy (pod warunkiem że fotograf czegoś nie „podkolorował”), a zdjęcie po wydruku będzie na papierze wyglądało prawie tak samo. Efekt uboczny jest taki, że wyświetlacz nie zrobi szczególnego wrażenia na osobach niezainteresowanych tymi wszystkimi technicznymi niuansami. Stosunkowo małe nasycenie barw (czytaj: właściwe ;)) i mocno przeciętne odwzorowanie czerni (a co za tym idzie – kontrast statyczny) sprawiają, że wielu osobom obraz wyświetlany przez OnePlus One może się wydawać trochę mdły i wyblakły.

Można by ponarzekać, że kontrast jest trochę za niski, że jasność podświetlenia mogłaby być większa i na kilka innych drobiazgów, więc nie byłoby problemem znaleźć wyświetlacz bliższy doskonałości, jednak wszelka chęć marudzenia mija, gdy wzrok padnie na cenę. Zresztą użyta matryca i tak przypadła nam do gustu bardziej niż szumne QHD w LG G3. I to chyba jest najlepszym podsumowaniem.

Solidny czas działania

Phablety przez długi czas kupowało się w dużej mierze dla długiego czasu działania. Teraz sytuacja wygląda trochę inaczej, bo granica między smartfonami a phabletami mocno się zatarła, a i pojemność ogniw w telefonach jest teraz dużo większa niż kilkanaście miesięcy temu, więc stwierdzenie, że duży gadżet gwarantuje rzadkie ładowanie, jest mocno dyskusyjne. Wróćmy jednak do OnePlus One. Po niedawnych występach LG G3 w naszych testach czasu działania mieliśmy pewne obawy, że kolejny przetestowany przez nas 5,5-calowiec również zawiedzie nas pod tym względem. Na szczęście rzeczywistość okazała się o wiele ciekawsza i jest to niezły długodystansowiec. Początkowo miał problem z przyspieszonym rozładowywaniem się akumulatora w czasie spoczynku, ale został on rozwiązany. Teraz One umie wytrzymać naprawdę sporo nawet bardzo intensywnego użytkowania i pod względem czasu działania należy do ścisłej czołówki w swojej klasie. Świetnie!

Kilka zdań wyjaśnienia musimy napisać na temat ostatniego z testów akumulatora, przeprowadzanego za pomocą narzędzia Basemark OS II (choć zainteresuje to zapewne tylko niewielką część z Was). Gdy w OnePlus One obciąży się mocno układ graficzny (test GFXBench), to jest w czołówce, a gdy obciąży się jedynie procesor (Basemark OS II), to ląduje w peletonie. Dlaczego tak jest? Jakiś czas temu pisaliśmy o tym, że telefony wyższej klasy mają problem z utrzymaniem maksymalnej wydajności, gdy muszą liczyć coś przez dłuższy czas, bo robią się zbyt ciepłe. Na przykład LG G2 w tym teście po kilkunastu minutach spowalnia swój procesor do 1 GHz, przez co zużywa on znacznie mniej energii. A OnePlus One? Do samego końca utrzymuje taktowanie w zakresie 2–2,5 GHz, czyli działa niemal z pełną szybkością, ale... szybciej zużywa akumulator. Innymi słowy, te stosunkowo słabe wyniki biorą się z tego, że One w tym czasie wykonuje jakieś dwa razy więcej obliczeń od Nexusa 5 czy LG G2. To zagadnienie zgłębimy na jednej z dalszych stron, a teraz jedynie powiemy, że ci, którym nie jest potrzebna aż taka wydajność, zawsze mogą aktywować tryb oszczędzania energii, spowalniający maksymalne taktowanie procesora, a nawet można ustawić je ręcznie (standardowo jest to 1 GHz, co i tak jest wystarczająco dużą wartością, aby system i podstawowe funkcje działały płynnie i sprawnie).

Dodatkowe informacje o testach akumulatora

Test surfowania przez Wi-Fi: specjalny skrypt automatycznie ładuje kolejne strony internetowe, aż telefon się rozładuje. Ekran każdego smartfona ma jasność ustawioną na 100 nt.

Test akumulatora GFXBench: test w programie GFXBench 3.0. Narzędzie to zapętla intensywną scenę 3D, mającą symulować wymagającą grę. Jasność ekranu jest ustawiona na 300 nt, w tle są synchronizowane dane przez sieć komórkową. Test ma w założeniu pokazywać, ile czasu można grać na danym smartfonie w słoneczny dzień. Niestety, jeśli układ graficzny jest „zbyt wydajny” i może zapewnić stałe 60 kl./sek. w wyświetlanej scenie, może to zawyżyć wyniki testu.

Test akumulatora BaseMark OS II: test mocno obciąża procesor obliczeniami. Jasność ekranu jest ustawiona na 300 nt, w tle są synchronizowane dane przez sieć komórkową. Wynik może zostać zawyżony, gdy smartfon się przegrzewa i spowalnia taktowanie procesora, co zmniejsza jego zapotrzebowanie na energię.

Dobry 13-megapikselowiec. Szkoda, że bez stabilizacji

Przynajmniej 13-megapikselowe aparaty stały się teraz standardem w smartfonach wyższej klasy, tak jak kiedyś te oparte na matrycach zbudowanych z 8 mln punktów. Ważniejsze jest to, że prawie wszystkie są naprawdę wysokiej jakości. OnePlus One również nie zawodzi pod tym względem. Gdy już użytkownik zapamięta, jak łatwo tu zasłonić obiektyw palcami, jakość obrazu okazuje się bardzo dobra. Nie aż tak dobra jak w przypadku Lumii 930 (choć różnica w typowych zastosowaniach jest niewielka), ale LG G3 już może się czuć zagrożony, bo One ma nowszy i trochę mniej szumiący sensor Sony z poprawioną obsługą HDR video. Zakres tonalny i szczegółowość są bardzo duże i obecnie jest bardzo niewiele smartfonów zauważalnie lepszych pod tymi względami. Także kolorystyka zdjęć jest bardzo przyjemna i nie odbiega w żadną stronę od neutralnej, więc mobilny fotograf nie będzie miał zbyt wielu powodów do narzekania.

No może poza wymagającym dopracowania oprogramowaniem. Interfejs aparatu jest tu po prostu bezsensowny. Największym problemem jest to, że gdy robi się zdjęcia o proporcjach 4 : 3 (czyli w pełnej rozdzielczości), w podglądzie kadru widać jedynie ich wycinek o proporcjach 16 : 9 i nie da się z tym nic zrobić, co najwyżej można zacząć robić szersze (i niespełna 10-megapikselowe). Zmiana niektórych ustawień i trybów również jest dziwnie utrudniona. Na przykład aktywowanie trybu HDR i powrót do podglądu kadru wymagają wciśnięcia czterech przycisków, a powinny wystarczyć najwyżej dwa. Sytuację trochę ratuje połączenie korekty ekspozycji z wyborem punktu autofokusu, dzięki czemu bardzo łatwo osiągnąć poprawne naświetlenie zdjęcia, lecz nie usuwa to lekkiego niesmaku. Poza tym efekt działania trybu HDR jest lekko przerysowany i na przetworzenie zdjęcia trzeba poczekać 2–3 sek. (w nowych Samsungach i LG dzieje się to natychmiastowo, a i rezultaty są lepsze), autofokus zaś jest trochę powolny, jak na dzisiejsze standardy. Reasumując, jakość zdjęć jest niemal wzorcowa, ale w oprogramowaniu i interfejsie aparatu jest co poprawiać.

Przykładowe zdjęcia

Zdjęcia HDR

Nagrywanie 4K zrobione dobrze, ale z ograniczeniami

Jeszcze większe wrażenie od zdolności fotograficznych tego smartfona robią jego możliwości w nagrywaniu wideo. Szybka wyliczanka: obsługa rozdzielczości 4K DCI (4096 × 2160) @ 24 kl./sek., obsługa rozdzielczości Ultra HD (3840 × 2160) @ 30 kl./sek., Full HD @ 30/60 kl./sek. i HD @ 30/60/120 kl./sek. Do tego dochodzi tryb HDR, i to działający także w najwyższej dostępnej rozdzielczości. Za tymi imponującymi liczbami idzie faktyczna bardzo wysoka jakość obrazu, bo nikt nie poskąpił tu miejsca na nośniku danych (1 sek. nagrania zajmuje aż 8 MB), a kolory są bardzo przyjemnie nasycone. Pochwalić możemy także świetny zoom cyfrowy, niezamieniający klatek w kolorową papkę, oraz możliwość sterowania autofokusem i ekspozycją w czasie nagrywania. Jakość filmów w najwyższym trybie jest naprawdę nie z tego świata i w pierwszej chwili potrafi zadziwić. „To było nagrywane smartfonem?” Tak, to było nagrywane smartfonem. W rankingu jakości wideo One od razu objął prowadzenie, ale... znowu jest kilka rzeczy, które powinny zostać poprawione.

Irytujące jest to, że w trybie 4K DCI podgląd nagrywania na ekranie telefonu odświeża się zaledwie kilka razy na sekundę, więc poruszające się obiekty kadruje się na wyczucie. Tryb HDR faktycznie działa we wszystkich rozdzielczościach, ale zapewnia dziwne, nierealistyczne efekty, dlatego jest raczej mało przydatny. W spowolnionych klipach zarejestrowanych z szybkością 120 kl./sek. sprzęt zapisuje bardzo mało szczegółów, przez co wyglądają nieciekawie. Jednak najbardziej przeszkadza dziwne ograniczenie rozmiaru pojedynczego nagrania do 1,9 GB. Może się wydawać, że to dużo. W praktyce jednak oznacza to tyle, że pojedynczy film 4K DCI może trwać maksymalnie 4 min i 10 sek., a UHD – 4 min i 30 sek. Dobra wiadomość jest taka, że sensor się nie przegrzewa (inaczej niż w Xperii Z2 czy LG G3), zatem od razu można rozpocząć następne nagranie i tak aż do zapełnienia wbudowanej pamięci, lecz to i tak irytujące zachowanie.

Nasze ostatnie zastrzeżenie dotyczy tego, że nie zastosowano lepszych mikrofonów i optycznej stabilizacji. Może wymagamy trochę zbyt dużo, bo w końcu to nie jest najwyższy przedział cen, ale apetyt po prostu rośnie w miarę jedzenia i tak rewelacyjna jakość wideo i cyfrowy zoom aż się proszą o odpowiednie towarzystwo i dodatki.

To się nazywa wydajność

Sercem i mózgiem OnePlus One jest najmocniejsza odmiana Snapdragona 801, taktowana z częstotliwością 2,5 GHz. Mówiąc bardziej po ludzku: to ten sam procesor, którego użyto w Samsungu Galaxy S5 i LG G3. Teoretycznie – nuda, bo wiedzieliśmy, czego się spodziewać po tym sprzęcie. Praktycznie – nowa jakość w optymalizacji systemu i działaniu w trakcie intensywnego użytkowania.

Od pewnego czasu dużo uwagi poświęcamy temu, że czołowe smartfony maksymalną wydajność utrzymują tylko przez bardzo krótki czas. Czyli niby kupujemy najnowszy supersprzęt z mnóstwem gigaherców, ale się okazuje, że po kilku minutach grania z jego teoretycznej mocy pozostaje tylko jakaś część, bo wszystkie zegary taktujące muszą być spowalnianie, aby coś się nie ugotowało. Drastycznym przykładem takiego zachowania jest LG G3. Pomimo podzespołów mocniejszych niż w poprzedniku jest od niego wolniejszy, właśnie przez problemy z temperaturą prowadzące do braku płynności w grach, w których wszystko powinno działać idealnie płynnie.

OnePlus One jest zupełnie inny. Robiliśmy z nim karkołomne rzeczy. Na przykład ustawialiśmy maksymalną jasność ekranu, zapętlaliśmy wymagający test na kilkadziesiąt minut i wystawialiśmy telefon na słońce. Po takim wygrzewaniu sprawdzaliśmy, czy wyniki testów się zmieniły i czy da się nagrywać filmy 4K. W takich warunkach Xperia Z2 nie pozwoliłaby nawet zrobić zdjęcia (a co dopiero mówić o nagraniu filmu), a w LG G3 wydajność spadłaby do ułamka początkowej, do tego wyświetlacz byłby przyciemniony i nic by nie było na nim widać, kamera zaś działałaby ledwo, ledwo. A OnePlus One? Niezawodny i niewzruszony. Owszem, górna część obudowy zrobiła się nieprzyjemnie ciepła, ale wszystko działało, a więc da się stworzyć mocny smartfon działający w każdych warunkach, a nie taki, którego parametry robią wrażenie jedynie na opakowaniu.

Podobnie jest z systemem operacyjnym. Wiele nakładek systemowych tworzonych przez dużych producentów smartfonów cierpi na problemy ze stabilnością i szybkością działania. Tym razem od samego początku człowiek myśli: ale to zasuwa! Inżynierowie Samsunga, LG i innych firm naprawdę mogą się uczyć od swoich chińskich kolegów po fachu, jak należy optymalizować sprzęt i oprogramowanie.

Smartfonowe objawienie?

Gdy braliśmy się za testy pierwszego smartfona OnePlus, podchodziliśmy do niego ze sporą rezerwą. Już nie raz się zdarzyło, że jakiś zachwalany sprzęt wyglądający niesamowicie na papierze w praktyce okazywał się zlepkiem problemów. Dodatkowo zniechęcała nas obecna sytuacja w segmencie tak zwanych flagowców, które są bardzo niedopracowane. OnePlus One po prostu wydawał się nam zbyt piękny, aby mógł być prawdziwy, i nie wierzyliśmy, że będzie on pozbawiony wad, których dopatrzyliśmy się w sprzęcie kosztującym znacznie więcej. Jakże wielkie było nasze zdziwienie, gdy czas mijał, my wymyślaliśmy najdziwniejsze testy, aby znaleźć coś, co by nie działało, a i tak mieliśmy trudności z odkryciem jakichś poważniejszych wad.

To prawda, że OnePlus One nie wszystkim będzie odpowiadał, bo zdobycie go i skonfigurowanie wymaga sporo zaangażowania i gdy coś się zepsuje, to nie wystarczy zanieść sprzęt do sklepu do naprawy. To prawda, że słuchawka mogłaby być głośniejsza, ekran – jaśniejszy i bardziej kontrastowy, interfejs aparatu – czytelniejszy, a obiektyw – stabilizowany, ponadto brakuje slotu na kartę pamięci, wyjścia obrazu i portu podczerwieni, będących standardem w sprzęcie najwyższej klasy. Ale wszystkie te krytyczne uwagi wydają się nie na miejscu, gdy człowiek sobie przypomni, że cena wynosi, zależnie od wersji, 260 euro lub 300 euro, a i tak pod pewnymi względami urządzenie jest zdecydowanie lepsze od nawet dwa razy droższych. Stosunek jakości do ceny jest tu naprawdę nadzwyczajny. Bez wątpienia jest to gadżet wart każdej wydanej na niego złotówki i kto będzie świadom jego ograniczeń i miał do niego odrobinę cierpliwości, będzie zadowolony z zakupu. OnePlus One pokazuje, że da się zrobić naprawdę dopracowany smartfon wysokiej klasy w rozsądnej cenie. To od dziś jeden z naszych ulubionych tegorocznych modeli.

Do testów dostarczył: OnePlus

Cena w dniu publikacji (z VAT): 269/299 euro